Szczegóły publikacji
Opis bibliograficzny
Wpływ dodatku montmorylonitu oraz nanorurek węglowych na odporność termiczną poli(metakrylanu metylu) — Effect of addition of montmorillonite and carbon nanotubes on thermal resistance of poly(methyl methacrylate) / Anna LIS, Jadwiga LASKA // Polimery ; ISSN 0032-2725. — 2013 — t. 58 nr 6, s. 467–472. — Bibliogr. s. 472, Streszcz., Summ.
Autorzy (2)
Słowa kluczowe
Dane bibliometryczne
| ID BaDAP | 73961 |
|---|---|
| Data dodania do BaDAP | 2013-06-10 |
| Rok publikacji | 2013 |
| Typ publikacji | artykuł w czasopiśmie |
| Otwarty dostęp |  |
| Czasopismo/seria | Polimery |
Abstract
The effect of the addition of sodium montmorillonite (MMT-Na, 0.2; 1.0 or 2.0 wt. %) or carbon nanotubes (CNT, 0.05 or 0.5 wt. %): single-walled (SWCNT) as well as multi-walled, functionalized on the surface with carboxylic groups (MWCNT-COOH) on the thermal properties of the nanocomposites based on poly(methyl methacrylate) (PMMA) matrix was investigated. The synthesis of PMMA was carried out by suspension or block polymerization, while the composites were produced by introduction of nanoadditives into the polymer during the polymerization (in situ method) or adding them to PMMA solution (ex situ method). By using thermogravimetric analysis (TGA), derivative thermogravimetry (DTG) and differential scanning calorimetry (DSC) it was found that the obtained PMMA composites containing sodium montmorillonite or carbon nanotube nanoparticles exhibit better thermal resistance than the neat PMMA, while the degree of improvement in thermal properties depends on the dispersion of the nanoadditive in the polymer matrix.
Streszczenie
Badano wpływ dodatku montmorylonitu sodowego (0,2; 1,0 lub 2,0 % mas.) bądź nanorurek węglowych (0,05 lub 0,5 % mas.): jednościennych (SWCNT) albo wielościennych, powierzchniowo sfunkcjonalizowanych grupami karboksylowymi (MWCNT-COOH), na właściwości termiczne nanokompozytów na osnowie poli(metakrylanu metylu) (PMMA). Polimeryzację PMMA prowadzono metodą suspensyjną lub blokową, a kompozyty wytwarzano wprowadzając nanododatki do polimeru: w toku polimeryzacji (in situ) albo do roztworu spolimeryzowanego PMMA (ex situ). Stosując analizę termograwimetryczną, derywacyjną analizę termograwimetryczną oraz różnicową kalorymetrię skaningową oceniono, że otrzymane kompozyty poli(metakrylanu metylu) z udziałem nanocząstek montmorylonitu sodowego lub nanorurek węglowych wykazują lepszą odporność cieplną niż czysty PMMA, a stopień poprawy stabilności termicznej zależy od zdyspergowania nanododatku w matrycy polimeru.